Σονέτο του γλυκού παράπονου, Federico García Lorca

Φοβάμαι να χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, και τον τόνο
που τη νύχτα  μου βάζει στο μάγουλο
το μοναχικό τριαντάφυλλο της ανάσας σου.





Θλίβομαι να είμαι σ' αυτήν την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά, και να λυπάμαι
που δεν έχω  άνθος, σάρκα ή πηλό
για το σαράκι του πόνου μου

Αν είσαι ο θησαυρός μου ο κρυφός
Αν είσαι ο σταυρός κι ο πόνος μου ο υγρός
Αν είμαι το σκυλί του φέουδου σου,

μη μ' αφήνεις να χάσω ότι έχω κερδισμένο
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ' το φθινόπωρο μου το τρελαμένο.
          Federico García Lorca, 1936
Απόδοση από τα ισπανικά, Αργυρώ Χ.
                       ***

Soneto de la dulce queja

Tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua, y el acento
que de noche me pone el la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento

Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas; y lo que más siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla
para el gusano de mi sufrimiento

Si tú eres el tesoro oculto mío,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu señorío,

no me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu río
con hojas de mi otoño enajenado.

Federico García Lorca, 1936